Πέφτω συχνά τα βράδια για ύπνο και δεν σου κρύβω ότι αργώ να κοιμηθώ. Αργώ γιατί σκέφτομαι... Σκέφτομαι ότι ίσως δεν είμαι επαρκής ή για να στο πω πιο απλά φοβάμαι ότι δεν είμαι η "τέλεια μαμά".
Kοιτάζω τα δικά μου instagram posts και αντικρίζω μια άλλη μαμά. Μια μαμά που τα καταφέρνει όλα, που ζει κάθε στιγμή σου, που σε απολαμβάνει, που έχει άπλετο χρόνο να απολαύσει κάθε σου κίνηση, κάθε σου νεύμα, κάθε σου πρώτο χαμόγελο.
Κοιτάζω και πάλι τα instagram posts. Και σκέφτομαι, αντί να σε πάρω αγκαλίτσα, είχα πάρει το κινητό και σε έβγαζα φωτογραφίες. Μη με παρεξηγείς αλλά αισθάνομαι ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να φυλάξω κάπου, έστω και σε μια φωτογραφία, τις στιγμές σου. Τις στιγμές σου που χάνω.
Με βλέπω από το μάτι του big brother μέσα στο σπίτι. Με το ένα χέρι σε έχω αγκαλίτσα, με το άλλο ανοίγω το laptop να στείλω εκείνο το email που εκκρεμεί, το κινητό χτυπάει ασταμάτητα, τα notifications μου τριβελίζουν τον εγκέφαλο. Ο αποστειρωτής χτυπάει, τα μπιμπερό σου είναι έτοιμα, πρέπει να απολυμάνω τα χέρια μου και να τα φτιάξω. Η ώρα να φας έχει έρθει πάλι. Μα πώς πέρασαν 2.5 ώρες;
Στο μυαλό μου επικρατεί ένα χάος. Πρέπει να κάνω μπάνιο, να μαζέψω το σπίτι, να γράψω 3 άρθρα που εκκρεμούν, να κάνω εσένα μπάνιο, να σου βάλω τις κρεμούλες σου, να σε ντύσω, να σε ταΐσω και να σε νανουρίσω.
Μα πώς καταλαβαίνεις την πίεση που αισθάνομαι; Αντιδράς κι εσύ εκδηλώνοντας τη δική σου ένταση. Δεν βολεύεσαι στην αγκαλιά μου, σπρώχνεις με τα ζουμερά χειλάκια σου το μπιμπερό μακριά, κουνάς τα ποδαράκια σου εκνευρισμένη. Το ξέρω, κάνω λάθη. Αλλά πώς θα τα μαζέψω; Από πού να ξεκινήσω τις αλλαγές και πώς θα ζήσουμε αν εγώ παρατήσω τα πάντα και μείνω σπίτι μαζί σου;
Δικές μου σκέψεις, σκέψεις που ξέρω ότι έχουν όλες οι εργαζόμενες μαμάδες. Συνεχίζω να περπατάω νευρικά στο σαλόνι και να σε κουνάω για να ηρεμήσεις. Πάω στην κουζίνα, παίρνω το συμπλήρωμα διατροφής EVIOL MultiVitamin που καλύπτει τις διατροφικές μου ελλείψεις, μου προσφέρει τόνωση και ενέργεια και με κάνει να αντέχω το απαιτητικό πρόγραμμα. Βράζω νερό, ετοιμάζω πιπίλες, συνεχίζω το περπάτημα, εσύ κλαις. Ξέρεις ότι είμαι πιεσμένη και αν κάποιος μπορεί να με αισθανθεί στο 100% αυτή είσαι εσύ. Δεν θα αφήσω την κούραση όμως να μου στερήσει τις πολύτιμες στιγμές της ζωής κοντά σου.
Βάζω το κινητό στο silent για να μην το ακούω. Βλέπω όμως το φως του που αναβοσβήνει. Το γυρίζω ανάποδα. Kλείνω και την οθόνη του laptop. Αρκετά. Πρέπει να κλείσω διακόπτες και να σου αφοσιωθώ. Ξανά έρχεται η σκέψη της "τέλειας μαμάς". Σίγουρα δεν είμαι εγώ. Οι φίλες μου πώς τα καταφέρνουν ή μήπως και εκείνες έχουν παρόμοιες σκέψεις; "Τέλεια μαμά". Ας σταματήσω να σκέφτομαι για να σε ταΐσω και να σε κοιμίσω ήρεμη.
Βάζω τη μουσική που σε χαλαρώνει. Ή μήπως τελικά χαλαρώνει εμένα; Γλυκά νανουρίσματα ακούγονται από το ipod και ξαφνικά νιώθω ότι αδειάζει το μυαλό μου. Είσαι 4 μηνών και όμως έχεις καταλάβει πολλά περισσότερα από όσα ποτέ σου εξηγήσω.
Να σου πω κάτι, μπορεί να μην είμαι η τέλεια μαμά, αλλά είμαι η μαμά σου. Η μαμά σου που ζει για να σε μεγαλώσει με τον καλύτερο τρόπο, η μαμά σου που κάνει λάθη, που τρέχει και δεν φτάνει, που έχει τύψεις και ενοχές. Η μαμά σου που φεύγει από το σπίτι για δουλειά και δαγκώνεται για να μην κλάψει που σε αποχωρίζεται, η μαμά σου που τώρα σε κοιτάει και λιώνει από χαρά, από περηφάνια, από ευτυχία.
Είμαστε οι δυο μας. Σε έχω αγκαλίτσα και σε ταΐζω. Το μικροσκοπικό σου χεράκι, αρπάζει το δικό μου. Και κάνεις κάτι μαγικό.
Σπρώχνεις το μπιμπερό με τα χειλάκια σου, με κοιτάς στα μάτια και μου χαμογελάς...
Και ξαφνικά στο στομάχι μου, νιώθω πεταλούδες...
